دست هایمان را 

که نه 

       بلکه 

قلب هایمان را 

وجودمان را 

فریادهایمان را 

                  و 

                    همه بودنمان را 

به هم داده بودیم 

نمی شناختمت 

شاید هرگز نشناسمت 

ولی آموختم از تو 

رمز جاودانگی را 

همان لحظه که در خون غلتیدی 

دانستم  

که آنکه گلوله بارانت کرد٬ 

آنکه بر تن نحیف تو رشک برده بود 

آنکه اندیشه ش را ناتوان در برابرت دیده بود 

اوست که مرده