یادم آید از سنگ سپید 

پر از برف 

پر از سرما 

که صدایم می زد 

کجا رفته آن همه سرما 

صمیمی 

بی تکلف 

که از هر چیزی گرم تر بود 

آموختم از سرما 

از برف 

از سنگ 

رسم زیبای زمستان را   

زمستانی داشتم سرد و صمیمی 

دوست داشتنی 

شاعرانه 

که گرفتندش از من عاشقان بهار 

راستی کسی نمی داند 

کجا رفته  

یا نرفته 

سنگ سرد سپید من؟