دلم افتاده آنطرف دیوار

دنیا دیوار های بلند دارد و درهای بسته که دور تا دور زندگی  را گرفته اند.
نمی شود از دیوارهای دنیا بالا رفت.نمی شود سرک کشید و آن طرفش را دید. اما همیشه نسیمی از آن طرف دیوار کنجکاوی آدم را قلقلک می دهد.

کاش این دیوارها پنجره داشت و کاش می شد گاهی به آن طرف نگاه کرد.شاید هم پنجره ای هست و من نمی بینم .شاید هم پنجره اش زیادی بالاست و قد من نمی رسد   با این دیوارها چه می شود کرد؟
 می شود از دیوارها فاصله گرفت و قاطی زندگی شد و می شود اصلا فراموش  کرد که دیواری هست و شاید می شود تیشه ای برداشت و کند و کند. ...شاید دریچه ای،شاید شکافی،شاید روزنی!!

همیشه دلم می خواست روی این دیوار سوراخی درست کنم.حتی به قدر یک سر سوزن،برای رد شدن نور،برای عبور عطر و نسیم،برای....بگذریم. گاهی ساعتها پشت این دیوار می نشینم و گوشم را

 می چسبانم به آن و فکر می کنم؛ اگر همه چیز ساکت باشد می توانم صدای باریدن روشنایی را از آن طرف بشنوم.اما هیچ وقت،همه چیز ساکت نیست و همیشه چیزی هست که صدای روشنایی را

خط خطی کند.
دیوارهای دنیا بلند است،ومن گاهی دلم را پرت می کنم آن طرف دیوار.

 

مثل بچه ی بازیگوشی که توپ کوچکش را از سر شیطنت به خانه ی همسایه می اندازد.به امید آنکه شاید در آن خانه باز شود.گاهی دلم را پرت می کنم آن طرف دیوار.

 آن طرف حیاط خانه ی خداست.

وآن وقت هی در می زنم،در میزنم،و میگویم:

"دلم افتاده توی حیاط شما.می شود دلم را پس بدهید؟!..."

 

 کسی جوابم را نمی دهد،کسی در را برایم باز نمی کند.اما همیشه،دستی،دلم رامی اندازد این طرف دیوار.همین.

و من این بازی را دوست دارم.همین که دلم پرت می شود ...این طرف دیوار،همین که...

 
من این بازی را ادامه می دهم و آنقدر دلم را پرت می کنم،آنقدر دلم را پرت می کنم تا

خسته شوند،تا دیگر دلم را پس ندهند.تا آن در را باز کنند و بگویند:

 

 بیا خودت دلت را بردار و برو.

   

 آن وقت من می روم و دیگر هم بر نمی گردم!!

من این بازی را ادامه می دهم.....