در دوستی تو او را برای خودت می خواهی و مهم نیست که او ترا دوست دارد یا نه. در دوستی به خاطر او هر کاری می کنی که این دوستی واقعی است. در دوستی واقعی اگر بدانید بودنتان باعث زحمت اوست، عقب می کشید. در دوستی واقعی دوست داشتن من مطرح است و صلاح دوست بهتر از همراهی اوست. در دوستی لحظه ای بی یاد او نمی توانی باشی. تو به او گل می دهی ولی او دستت را خونی می کند. تو خون را پاک می کنی که مبادا به لباس او بچکد و لباسش کثیف شود. تو سپر بلای اویی و او پا روی تو می گذارد و تو از همان پا گذاشتن او لذت می بری. اگر او بیمار شد تو نمی توانی بیمار نشوی. دوست واقعی می خواهد تو بالا بروی حتی اگر او پایین باشد. وقتی تو زخمی شدی او می گوید آخ. اگرچه ممکن است فاصله ها بین شما باشد. دوست واقعی دیوانة دوستش می شود. همه چیزش، وجودش، هستی اش او می شود. پس باید برای پیدا کردن چنین دوستی تلاش کرد. یا نباید دوست شد، یا با کسی دوست شد که واقعاً ارزش دوستی را داشته باشد. نشانة دوست واقعی این است که برای شروع خدمتی به تو می کند و تو خیلی راحت از کنار آن می گذری و او دوباره تلاش می کند. تو فکر می کنی او از خدمتش قصد و غرضی دارد. وقتی چند وقت گذشت می بینی هیچی نمی گوید. به او بی محل باشی هم چیزی نمی گوید. او کمک کردن به شما را وظیفة خودش می داند. کاری که دوست واقعی می کند، از خود گذشتگی، ایثار و ارزش است. هرکسی دوست واقعی ما نخواهد بود. دوست واقعی چیزی نیست که راحت به دست آید.
وبلاگ خوبی داری به ما هم سر بزن به هم لینک بدیم
سلام وبت خوب بود . اگه وقت کردی یه سری به وب منم بزن